Organizatorem, a zarazem pierwszym dyrektorem gdańskiej dyrekcji był dr Edward Więcko, który wraz z grupą operacyjną, stanowiącą podwaliny przyszłej administracji leśnej na Ziemi Gdańskiej, stawiał czoło takim problemom, jak niedostatek wykształconej kadry, zniszczona infrastruktura i przetrzebione podczas wojny drzewostany.
Lasy gdańskie dały olbrzymią daninę wojennej zawierusze. Drzewostany zostały zdewastowane masowymi wyrębami, postrzelane, pocięte okopami, często zaminowane, pełne ukrytych niewypałów. Lasy w Piaśnicy, Szpęgawsku i Stegnie kryją zbiorowe mogiły tysięcy pomordowanych Polaków.
W pierwszym roku działalności utworzono 58 nadleśnictw. Przejęto wiele tartaków i zakładów przemysłu drzewnego, które wymagały znacznych nakładów finansowych po zniszczeniach wojennych. Podstawę prowadzenia działalności nadleśnictw jak i dyrekcji, stanowiły akty prawne wydane przed wojną, a w szczególności rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z 1924 r. oraz dekret Prezydenta Rzeczypospolitej z 1936 r. o państwowym gospodarstwie leśnym. Pierwszy z aktów wydzielił działalność w lasach państwowych w odrębną gałąź gospodarki, prowadzonej na zasadach samowystarczalności, pod nazwą Administracja Lasów Państwowych; drugi regulował sprawy zagospodarowania lasów państwowych.
Siedziba dyrekcji mieściła się początkowo w Sopocie, a w 1949 r. została przeniesiona do Gdańska, do odbudowanego po zniszczeniach wojennych, budynku przy ulicy Ks. Rogaczewskiego, gdzie znajduje się do dziś.

W wyniku reorganizacji zapoczątkowanej w 1950 r. większość jednostek produkcyjnych została wyłączona ze struktur Lasów Państwowych i przekazana do nowo tworzonych przedsiębiorstw. Dalsze zmiany organizacyjne, łączenie nadleśnictw w większe jednostki spowodowały, że w 1974 r. w skład Okręgowego Zarządu Lasów Państwowych w Gdańsku (nazwa dyrekcji do 1992 r.) wchodziło 14 nadleśnictw, Zespół Składnic Lasów Państwowych, Ośrodek Transportu Leśnego oraz Ośrodek Remontowo-Budowlany. Dalsze zmiany i eksperymenty organizacyjne doprowadziły do likwidacji w 1975 r. gdańskiego zarządu LP. Wobec krytyki skutków reorganizacji, środowisko leśników gdańskich wystąpiło o reaktywowanie OZLP w Gdańsku. NSZZ "Solidarność" złożył protest w tej sprawie na ręce wojewody gdańskiego. SITLiD Oddział w Gdańsku skierował stanowisko do Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego. Sprzyjająca sytuacja społeczno-polityczna w tym okresie oraz konsekwentne starania, przyniosły pozytywny rezultat. Dnia 1 stycznia 1982 r. ponownie zostaje utworzony OZLP w Gdańsku.
Ostatnia dekada ubiegłego wieku to najnowsza historia Lasów Państwowych, którą zapoczątkowało uchwalenie w 1991 r. ustawy o lasach. Jej powstanie było konsekwencją konieczności przewartościowania znaczenia funkcji lasu, ze względu na rozwój cywilizacyjny kraju. Nie podważając znaczenia produkcyjnej funkcji lasu, akcentuje ona konieczność trwałego zachowania lasu i ciągłości jego wielofunkcyjnego użytkowania przez obecne i przyszłe pokolenia.
Wejście w życie ustawy spowodowało przemianowanie Okręgowego Zarządu LP jako przedsiębiorstwa wielozakładowego na Regionalną Dyrekcję LP o statusie jednostki organizacyjnej Skarbu Państwa. Określono na nowo kompetencje poszczególnych jednostek organizacyjnych, nadano Lasom Państwowym nowy statut. Obecnie w strukturach Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Gdańsku funkcjonuje 15 nadleśnictw oraz Zakład Przerobu Drewna w Lęborku.

Początek lat dziewięćdziesiątych, to także początek trwającego do dzisiaj procesu prywatyzacji usług leśnych, polegającego na przejmowaniu wykonawstwa prac leśnych przez firmy prywatne, które tworzone są przez byłych pracowników Lasów Państwowych i zatrudniają byłych robotników leśnych. Dzisiaj możemy powiedzieć, że były to zmiany potrzebne i udane.
W 1997 r. zaczęły się pojawiać koncepcje reprywatyzacji i prywatyzacji Lasów Państwowych. Skuteczny opór środowiska leśników, którzy rozumiejąc roszczenia właścicieli bezprawnie odebranych lasów, nie godzili się na zwrot mienia w naturze, spowodował zahamowanie tych planów. W lipcu 2001 r. uchwalona została ustawa o zachowaniu narodowego charakteru strategicznych zasobów naturalnych kraju (złożona w Sejmie po raz pierwszy jako projekt obywatelski), zgodnie z którą zasoby naturalne, stanowiące własność Skarbu Państwa, w tym Lasy Państwowe, nie podlegają przekształceniom własnościowym.
Niezaprzeczalnym dorobkiem leśników gdańskich jest stałe powiększanie powierzchni leśnej przez zalesienie 28 tysięcy ha nieużytków i gruntów wyłączonych z produkcji rolnej. Zwiększeniu przez ten czas uległa zasobność drzewostanów. Przeciętny zapas drewna w dyrekcji gdańskiej w 1946 r. szacowano na 130 m3 na 1 hektarze, dzisiaj wynosi ok. 260 m3. Jest to wynik coraz lepszego uproduktywnienia lasów, zastosowania lepszych rozwiązań technicznych i stałego kształcenia kadr. Dzięki temu możliwe stało się zaspokojenie rosnących potrzeb społeczeństwa na produkty drzewne.

Poznaj historię Lasów Państwowych - pobierz książkę "Znaki czasu. Wczoraj i dziś Lasów Państwowych."